چشمهای تــو ، یک مرضِ مسری دارند
هربار نگاه می کنم …
تب می کند ، وجودم …

آنقدر پیش این و آن از خوبی هایت تعریف کرده بودم

که وقتی سراغت را می گیرند …

شرم دارم بگویم تنهایم گذاشت…

داغونی ام از آنجا شروع شد که فهمیدم …

از میان این همه “بود”من در آرزوی یکی ام که ” نبود “

جز حروف نام تو
تمام حرف ها
اضافه اند …

کاش می دانستم این سرنوشت را چه کسی برایم بافته…
آن وقت به او می گفتم یقه را آنقدر تنگ بافته ای که بغضهایم را نمیتوانم فرو ببرم…

این روزها دچار سر گیجه‌ام
تلخ تر از تلخ…
زود می رنجم ، انگار گمشده‌ام! حتی گاهی می‌ترسم …
چه اعتراف بدی…
شاید لحظه کوچ به من نزدیک شده، دلم هوای سردی غربت دارد …

میمانم در کنار خاطراتت..

با سکوتی مه آلود در شبی آرام..

در برکه ای خاموش..

هنوز هم صدای جیر جیر با رقص ستاره ها مرا به خواب میبرند…

راستی سقف روئیایت چه رنگیست..؟؟

برخی آدمــــها به یک دلیل از مسیر زندگی ما مـیگذرند و میروند
تـا به مـا درسهایی بیاموزند
که اگـــــر می ماندند
هرگز یـــــاد نمی گرفتیــــم !!

میخواهم زندگی را از نو بنویسم

تو سرآغاز پایانی ام باشی

با تو معنا شوم

زندگی بدون تو چه بود؟ 

نمی توانم به تو نشان بدهم که دوستت دارم ...

زمان این را نشان خواهد داد